Onze gids kwam ons ophalen en we kregen een uitleg over het klimmen. De gids gaf ons allemaal een harnas en een oranje helm, wát een geweldige kleur *kuch*.
Alles werd vastgeklikt, aangesnoerd en dubbel gecontroleerd. We liepen naar de klimmuur en de instructeur maakte de touwen klaar. Er waren drie touwen aan de muur, per touw waren er twee routes. Een moeilijke en een makkelijke. Dus je had veel keuze, als het halverwege de moeilijke route niet lukte kon je altijd nog wisselen naar de makkelijkere.
Het engste was als je heel weinig grip had en je geen goede houvast kon vinden om verder te klimmen, de instructeur kon vanaf de grond je precies vertellen waar je je hand of voet neer moest zetten. Dat was heel handig, want daarna kon je weer goed door klimmen.
Maar… alles wat omhoog gaat, moet ook weer naar beneden… Dus hebben we ook geabseild! De eerste keer was heel eng. Het voelt heel onnatuurlijk als je in de harnas gaat hangen op 15 meter hoogte. Maar als je eenmaal over de rand was viel het reuze mee.
Het kan niet altijd goed gaan… Astrid is vier keer uitgegleden, met de bijpassende gil, en bungelde aan haar harnas boven de grond. Gelukkig heeft Astrid er niks aan overgehouden!